به گزارش خبرگزاری مهر، یکصد و دوازدهمین برنامه سینماتک خانه هنرمندان ایران که دوشنبه ۲۲ تیر ماه در تالار ناصری خانه هنرمندان ایران برگزار شد، به رونمایی از فیلم «ممیرو» ساخته هادی محقق اختصاص داشت. این برنامه با حضور عوامل سازنده فیلم، عبدالله اسکندری، علیرضا غفاری، وحید وکیلی فر و جمعی دیگر از هنرمندان برگزار شد.
پس از نمایش فیلم، برخی از دست‌اندرکاران «ممیرو» از جمله هادی محقق، مجید برزگر، یدالله شادمانی، آرش قاسمی، سعیده شریعتی، حمید برزگر و پدرام زرگر روی صحنه رفته و درباره فیلم صحبت کردند.
در ادامه، نشست نقد و بررسی «ممیرو» با حضور هادی محقق، مجید برزگر، یدالله شادمانی و علی علایی برگزار شد.
در ابتدای این نشست، علی علایی «ممیرو» را سینمای مشقت نامید و ضمن برشمردن برخی از ویژگی‌های این فیلم از جمله پرهیز از دیالوگ‌گویی، از کارگردان فیلم در خصوص ادامه روند فیلمسازی‌اش در کهگیلویه و بویراحمد پرسید.
هادی محقق ضمن بیان علاقه‌مندی به محیط زندگی خود گفت: لوکیشن فیلم در واقع خانه زنده یاد حسین پناهی در دژکوه سوق در منطقه کهگیلویه است. زندگی و خاطرات من در آن سرزمین شکل گرفته است. این جنس سینما ممکن است به لحاظ مخاطب به مشکل بر بخورد، چرا که امروز شهرزدگی و تهران‌زدگی بر سینمای ایران حاکم شده است و ذائقه مردم را نیز به همین صورت شکل داده است. فارغ از قضاوت در مورد سلیقه مردم، من سعی کرده‌ام زجر انسان را به شکلی فراگیر و رها از مکان جغرافیایی به نمایش در آورم. این فیلمی انسانی است و نه تنها به مناسبات سیاسی و اجتماعی تنه نمی‌زند، بلکه عنصر قومیت نیز در آن پررنگ نشده است. با این وجود سیاست‌گذاران عرصه سینما علاقه ندارند فیلم‌ها از تهران خارج شود و ذائقه حاکم بر سینما چنین فیلم‌هایی را تهدید می‌کند.
در ادامه مجید برزگر تدوینگر و یکی از تهیه‌کنندگان این فیلم به دشواری‌های ساخت و تماشای چنین فیلم‌هایی اشاره کرد و گفت: شکل دیگری از فیلمسازی را تجربه می‌کنیم که در آن خود را عریان نشان می‌دهیم. درگیر شدن با چنین آثاری و همین‌طور تماشا و نقد آن نیازمند صبوری بیشتری است که همه ما باید به آن توجه کنیم. این یکی از دشوارترین کارهایی بود که در سینما انجام داده‌ام اما هرچه در توان دارم برای حمایت از این شکل فیلمسازی به کار می‌گیرم. در «ممیرو» افراد مختلفی دور هم جمع شده‌اند و هر یک وظیفه‌ای بر عهده گرفته اند تا بتوانند جریان تازه‌ای در سینمای ایران پدید آورند. در وضعیت بلبشوی امروز که آثاری به اسم فیلم ساخته می شود و فروش هم دارد، ما به سمت دیگری حرکت می‌کنیم.
کارگردان فیلم «پرویز» ادامه داد: در مورد رویکرد نقد سینمایی نیز نظرم این است که اگر جهان فیلم به خوبی شکل گرفته باشد، اشتباهات جزئی در فیلم قابل چشم‌پوشی است. بنابراین بحث بر سر دیالوگ محور نبودن یا اشتباهات در یک سکانس پلان خاص، در اولویت نقد قرار نمی‌گیرد. فیلم هر کجا که نیاز به دیالوگ بوده از آن بهره گرفته و در صورت عدم نیاز آن را حذف کرده است. این امر به طراحی فیلم برمی‌گردد و به نظر من روشن است آنجا که دیالوگی در کار نبوده، در واقع استفاده از آن ضرورتی نداشته است.
برزگر در خصوص دشواری‌های تدوین فیلم نیز گفت: این فیلم یک رفتار متفاوت در سینمای ایران محسوب می‌شود و گذار هادی محقق از فیلم قبلی‌اش به این فیلم را یک گام بلند تلقی می‌کنم. این یک فیلم روستایی با مدلی شبیه به دیگر فیلم‌های روستایی نیست که از دهه ۳۰ تاکنون در ایران ساخته شده‌اند.
یدالله شادمانی بازیگر نقش اصلی فیلم نیز در سخنان کوتاهی به دشواری‌های بازی در چنین نقشی پرداخت و به طنز گفت: شاید اگر روز اول از این دشواری‌ها اطلاع داشتم کار را قبول نمی‌کردم چون به معنای واقعی کلمه کار سخت و دشواری بود. برخی از صحنه‌های سنگین فیلم چندین بار فیلمبرداری می شد و محیط فیلمبرداری نیز دشواری‌های خاص خود را داشت.
در بخش دیگری از این برنامه علیرضا غفاری که در میان تماشاگران حاضر بود ضمن تمجید از فیلم «ممیرو» گفت: امکان نقد یک فیلم بلافاصله پس از اولین نمایش آن وجود ندارد اما به جرات می‌گویم «ممیرو» در سینمای ایران تاریخ ساز است. این فیلم در وضعیتی ساخته شده است که سینمای معاصر ایران یک سینمای آپارتمانی و شهرزده است و مخاطب نیز حاضر نیست برای تماشای مشقت انسانی پول بدهد و در سالن بنشیند. خسرو سینایی از فیلمسازان جوان می‌خواهد دوربین خود را از تهران خارج کنند و این فیلم همین کار را کرده است و نتیجه هم درخشان بوده است. ضمن اینکه «ممیرو» به دلیل نمایش دادن آیین‌ها و روحیات یک اقلیم خاص در ایران می‌تواند تبدیل به یک فیلم مرجع شود. فیلمی که حتی لوکیشن‌های آن ممکن است ۱۰ سال دیگر وجود خارجی نداشته باشد. امروز شاهد اثری یگانه در سینمای آپارتمان‌زده معاصر بودیم.
نظر شما